Vroege vogels tijdens de OD in Zeewolde

Om 6.45uur verzamelden Elsemieke en ik zich bij Karla. Jorinde deed de deur open zei: ‘Rise, and shine ladies!’. Het was vroeg, dus het was tijd voor een klein kopje koffie. Dat achter de kiezen, gingen we de auto inpakken. Best lastig, want Elsemieke heeft een dicht achterwiel en de andere dames hoge velgen. De oplossing was daarom dat Karla haar wielen wisselde zodat haar fiets op het dak kon, de fiets van Elsemieke en mij achterin de kofferbak. Eenmaal in de auto werd er nog wel een keer goed rondgekeken op de parkeerplaats of we niets waren vergeten. Het was immers wel erg vroeg in de morgen. In de auto werd gespeculeerd over welke situaties er zouden gaan voordoen. Zou Elsemieke weer als eerste over de finish komen? Zou Karla Jorinde bijhalen bij het fietsen? Zou Lilian weer een goed looponderdeel hebben en daardoor ons naar een podium brengen? Er was nog een lichte euforie te bespeuren na het geweldige optreden van vorige week bij de Speedman. Het voelde super om daar te winnen. Met de andere teamgenoten langs de kant voelde de race echt weer als een teamprestatie. Bij die gedachte kneep ik weer eens mijn handjes als teamcaptain. Ik mag boffen dat ik zulke gemotiveerde en betrokken teamleden heb.

Door het drukke kwebbelen hadden we de navigatie aanwijzingen niet gehoord en misten we de afslag. Gelukkig is Karla een prima chauffeur en waren we ruim op tijd.

Eenmaal aangekomen was het nog lekker rustig en hadden we een prima parkeerplek om de hoek bij de Transition zone (parc fermee schijnt een oude term te zijn). Lilian was ook daar en samen konden we onze stickers plakken, trisuits uitwisselen en de fiets in de wisselzone zetten. Bij de wisselzone werd ons gevraagd weer de licenties te tonen. Nog nooit eerder gehad.  Iets met, er zou na de inschrijving toch nog een atleten wissel gedaan kunnen worden.  Goed, de organisatie is de baas, dus braaf laat ik mijn mapje met pasjes zien. Er werd kritisch gekeken en ons verteld dat er iets niet klopt. Pardon?! De nummers van de licenties (verenigingsnummer) komen niet overeen vertelde de beste man. Natuurlijk kon ik hem uitleggen dat dat komt omdat Triteam een fusieteam is van twee verenigingen in Groningen.  We mochten door.
Het was duidelijk dat er strenge controle was. Een heer van de NTB maakte duidelijk dat alle spullen in het kratje naast de fiets moest. Alleen de schoenen mogen er buiten. Geen handdoekje of iets mag er buiten liggen. Het was goed opletten geblazen.

Na een warming up, stukje loopparcoursverkenning en wat ouwehoeren met wat vrijwilligers gingen de pakken aan en de badmuts op.
Eerst de heren 2^e divisie. Drie minuten later de dames. Het was een zwemstart. Een touwtje was gespannen om de atleten achter een lijn te houden. Voor sommigen kwam de toeter onverwachts, maar ik ging er als een speer vandoor. Bam! een paar felle slagen en ik lag voor. Snel benen zoeken van een van de andere snelle dames. Dat luktw. Na ongeveer 600m kwamen we de eerste heren tegen. Sommige dames besloten buitenom te gaan. Ik ging er door heen, geen extra meters maken, de wedstrijd duurt al lang genoeg. Het werd wat chaotisch en af en toe kon ik de benen van mijn voorgangster niet meer zien. In een rustiger stukje zag ik dat ik iets achter lag op de dame waar ik zo heerlijk in de benen kon zwemmen. Na een paar krachtige slagen (goed trekken en duwen onder water, ja zelfs ik denk er aan tijdens het zwemmen) lig ik er weer bijna bij. De laatste paar meters waren in een klein grachtje. Best leuk, ondanks de drukte. Weer wat heren inhalen en dan op naar de kant. Ik besloot om niet verder aan te zetten, zoals mijn voorgangster, want in die wisselzone gaat mijn hartslag altijd al als een malle omhoog.
Een goede wissel waarbij ik mijn spullen in het kratje gooide. De wissel ging prima, al rennend met mijn fiets  sprong ik na de balk soepel op mijn fiets en had ik daar al twee mannen gechickt 😉

Dan het fietsen, 40km over de dijk. Er stond weinig wind. Ik had liever iets meer wind gehad, omdat ik er van overtuigd ben dat wij Groningers hier goed mee om kunnen gaan.

Ik haal een aantal dames in, de laatste die ik zag was een dame van Aloha.  Ik vraag haar of ze weet hoeveel er nog voor liggen, ze wist het niet zeker, maximaal één dacht ze. Mooi, dat ging voorspoedig. Daarna was het afwachten wanneer Elsemieke langs zou sjeezen. Hopelijk komt ze net zo snel als bij de Speedman, want dat zou onze kansen op een podiumplaats vergroten. Na 30km was het zover, wellicht iets later dan verwacht, maar die voorsprong werd uitgebouwd. Na Elsemieke werd ik nog door één dame ingehaald. De schade bleef beperkt.

Bij de wisselzone stond Janet ten Kate, Gesela Ebbine en de vader van Elsemieke weer ons aan te moedigen. Elsemieke lag eerste en ik nu derde. Nice, nu zorgen dat ik zo min mogelijk voorbijgelopen word. Het loopparcours was een heen en weer parcours, een rondje wat vier keer gedaan moest worden. Een mooi rondje waar je de tegenstanders in de gaten kon houden. Op de terugweg van het rondje zie ik ik Karla en later ook Lilian. Iedereen is dus in ieder geval heel van hun fiets afgekomen. Pas in het tweede rondje werd ik ingehaald en in de derde ronde nog meer. Maar ik lag nog in de top 10. Omdat het rondje meerdere keren wordt gedaan werd het lastig om in te schatten waar de andere atleten lagen. Liepen ze in het zelfde rondje, of een rondje achter? Ook voor interim coach Janet ten Kate was het moeilijk bij te houden. Maar met fijne aanmoedigingen ging ik mijn laatste rondje in. Ik zie Elsemieke al op het laatste stuk en geen directe tegenstander kort achter haar. Wiehoe, dat betekende een eerste plaats!  Ik mocht niet inzakken, en pushte mij om zoveel mogelijk bij alle voorbij lopende dames en heren even aan te haken. Ik zag dat Karla iets op mij aan het inlopen was. Fijn, laat dat gat zo klein mogelijk worden, dacht ik nog. Lilian was ik even kwijt, maar ze kon er vast niet ver achter zitten. De laatste paar 100meter. Ik kijk nog eens achterom en wordt nog door een dame van TC Twente ingehaald.  Daarachter lijkt het enigszins veilig. Nog 100meter en ik hoor Janet nog roepen dat er een aankomt, dan maar weer zoals de Speedman versnellen. Ik hoorde Elsemieke vanaf de finish mij toeschreeuwen. Er zat niet veel meer in, maar ik deed mijn best. Kapot kwam ik over de finish. Na een aantal schouderklopjes en complimenten kwam ik weer een beetje bij positieven. Snel omdraaien om de andere teamgenoten op te wachten. Waar waren Karla en Lilian? Karla was de eerstvolgende. Ze was in een strijd met een dame van Almere, allebei waren ze aan het versnellen en sprinten. Helaas trok Karla aan het kortste eind. Nu Lilian nog. Ook daar een strijd, we zagen een dame van Hellas aanzetten. Met al het lucht in onze longen schreeuwden we vanaf de finish dat ze moest sprinten. Ze had het door, keek opzij en zette de sprint in. Die versnelling was ruimschoots voldoende om toch nog een plekje op te schuiven. Na de finish horen we van Lilian dat ze nog een stop en go had gekregen. Omdat haar zwembrilletje niet in het krat lag. Zuur, maar dat waren de regels.

De teamuitslag bleef lang onbekend. Super spannend. Na een tijd wachten was daar de prijsuitreiking. Op plaats drie stond Hellas 3. Onze eerste reactie was, dat wij dus net buiten het podium waren geëindigd. Maar op plaats twee stond Triteam Groningen! Op plaats één TC Twente. Alweer een podiumplek! Geweldig.

In de tussenstand betekend dat Triteam Groningen 3 op een gedeelde eerste plaats staat. Maar op absolute punten aantal staan we tweede. Derde staat Almere en vierde TC Twente. 17 september gaan we naar Vroomshoop. Helaas zonder Elsemieke, want die vertrekt voor een stage naar het buitenland. Hopelijk kunnen we met de andere dames de eer hoog houden!

Kijk eens bij de 2e divisietriathlonpagina voor de uitslagen: http://teamcompetities.nl/2edivisie-triathlon/uitslagen/